Zon, zee, strand en rastafaris

We hebben het gevonden: een klein paradijsje hier op aarde.

Maar laat ik even bij het begin beginnen en dat is tegelijk het einde van mijn tripje in Zuid Amerika: een weekje relaxen met mijn meisje op Tobago (= karibisch eilandje in het zuiden, dicht bij Venezuela).

S'ochtens om een uur of 6 stond ik Imre op te wachten op de luchthaven van Trinidad. Hier ben ik 3 dagen eerder met de veerboot gearriveerd en had net genoeg tijd om de broodnodige spullen te regelen, zoals snorkels,speakers en een beach ball setje (dat wil je immers). Wel weer even spannen om elkaar na 5 weken weer te zien, maar het was duidelijk dat we er beiden zin in hadden.

Helaas kwam ze met veel gedoe en heen en weer door de douane, zodat ons bakje koffie er niet in zat - we moesten rennen om nog als laatsten de vlieger in te kunnen stappen. We renden dan ook letterlijk over de landingsbaan - dat kan hier nog:-)

In de vlieger zaten we net als twee vers verliefden, een en al glimlachend ons te verheugen op onze romantische vakantie. 7 dagen lang niets doen op een Caribisch eiland - juhu!

Eigenlijk kan ik nu ook al stoppen met schrijven want we hebben daadwerkelijk niets en noppes gedaan, behalve genieten van elkaar en het paradijsje waar we zaten.

Ons op goed-geluk-geboekte appartementje bleek op 5 m van een van de mooiste stranden van het eiland te zijn. Dit strandje bleek tevens nog in bezit te zijn van de lokale bevolking en niet overgenomen door touristen. Vaak genoeg lagen we dan ook als enigen op het strand.
De lokale bevolking mag je je voorstellen als zwarte mannen met rastas en zoals Imre feilloos opmerkte allemaal met blokjes-buikjes. Naast elke ochtend 3 uur werken voor de regering bestond hun dagindeling uit vissen, sporten en vooral veel limen (=chillen=niets doen). Je denkt even 'vind ik dat wel leuk om elke dag deze mannen in de buurt te hebben' en komt er snel genoeg achter: Toch wel. Ten eerste omdat ze niet achter je meisje aan zitten en ten tweede omdat ze het leuk vinden om een babbeltje te maken en tripjes met je de doen.

Met Spitnoise zijn we dan ook een dagje gaan vissen - of beter gezegd ik ben gaan vissen. Imre had binnen 2 minuten al een Bonito aan de haak maar was 2 minuten later ook al spugziek. Helaas hebben we haar op een strandje moeten achterlaten om bij te komen. 's avonds werden onze vier gevangen Bonitos door Spitnoise geBBQed en hebben we heerlijk zitten smullen met een aantal 'vrienden' die we ondertussen hadden gemaakt.

Imres misselijkheid bleek niet geheel aan het bootje varen te wijten - de volgende dag was ze helemaal gecrackered. Misselijk, hoofdpijn, braken, diaree...dat is niet fijn. Ze kon het nog net opbrengen om ons appartementje met 28 gekleurde parasolletjes te versieren voor mijn verjaardag maar dat was de max. Dat was even balen. Op pure wilskracht heeft ze zich om 17 uur het bed uit gesleept om in de ondergaande zon met mij een roseetje te drinken op ons strandje...

Naast deze highlights bestond ons dagelijks programma uit heerlijk zelfgemaakt ontbijt, lezen op het strand, snorkelen, beach ball spelen, rum colatje bij de zonsondergang en vervolgens een stuk vers gevangen vis klaarmaken om op te eten...

Snorkelen was ook echt supreme, het leek net alsof je in een aquarium zat: helder warm water met koraal dat op 5 m van de oever begint en stikt van de vissen in alle kleuren en maten, een reusachtige schol sardinnen (echt een compacte massa vis van de 10 kubieke meter), een schildpad en reusachtige mantras (dat zijn die ronde platte vissen met een doorsnede van zonder te overdrijven: 2m).

Op onze laatste avond zijn we nog naar turtle beach geweest waar we met wat geluk een reuzen schildpad eieren zouden kunnen zien leggen. Tegen een uurtje of 23:30 hadden we het wel gezien, Imre lag te tukken in mijn schoot, ik kon mijn ogen niet meer openhouden en onze chauffeur en Spitnoise hadden geen bier meer. Plots zagen we een zwarte silhouette op 50 m het water uit kruipen - YES YES YES. Snel en vooral heel voorzichtig gingen we die kant uit en konden life en van dichtbij zien hoe deze leatherback schildpad van 1 m hoog een gat begon te graven. Tijdens het eieren leggen mochten we heel dicht bij en konden we de eitjes (niet groter dan een kippeei) in het zand zien vallen. Wat een mooie ervaring en wat een mooie afsluiting van deze week..

Zo dit was het, nu maar weer eens werk zoeken...