Zuidwest naar NoordOost

Helaas helaas is er toch een einde gekomen aan mijn verblijf in Colombia.

Ik wou toch echt nog een paar dagen in Venezuela zijn om te kijken of ik de smaak niet toch nog te pakken krijg.
Het begon erg goed. Bij de grensovergang ben ik bij een oude een zeer vriendelijke Venezulaan in een haast nog oudere Chevrolet gestapt om me naar Maracaibo te brengen. Dit noemt men por puesto en is een soort goedkoop taxi systeem. Men wacht tot de auto vol is en los gehts... Dat was dus leuk.

Onderweg keek ik nog eens goed in mijn Lonely planet en bedacht spontaan om eerst nog eens naar de Anden te gaan, anders zou mijn reis langs de caribische kust toch wat eentonig worden. In de nachtbus naar Maracaibo werd ik dan helaas toch weer met de Venezuleaanse mentaliteit geconfronteerd: niet glimlachen, niet vriendelijk zijn en al helemaal niet praten met een vreemdeling ook al zit je daar nota bene 10 uur naast...ja dat was wel weer even wennen na Colombia.

In Merida in de Anden heb ik het de langste en hoogste kabelbaan ter wereld helaas verstek moeten laten gaan omdat er ongeveer duzend venezuleanen hetzelfde idee hadden tijdens het weekend. Dus ben ik gaan doen wat ik in eerste instantie van plan was: canyoing. We waren met z'n drieen en kregen elk een wet suit want op een kleine 2000 m is het water vers uit de berg nog erg koud brrr.
Het begon lafjes met wat door een stroompje wandelen...Maar vanaf de eerste waterval werd het serieus. We moesten abseilen, soms snel, soms dwars door het water heen, en vaak genoeg had je geen flauw idee wat er ging gebeuren. Daarna waren er legio momenten waar je de moed in de schoenen zonk als je weer eens ergens in het ondiepe op precies dat ene plekje moest springen of van een 6 m hoge rots afgleed...ik zou mezelf geen lafaard willen noemen, maar dit was echt wel de max (zeker omdat de veiligheideisen in Zuid Amerika toch net even anders zijn dan we gewend zijn in Europa)...na 3 uur kwamen we dan ook volledig uitgeput en voldaan aan in de vallei...

Na twee dagen koud en regen had ik weer een intens verlangen naar de caribische kust. Alvorens op de boot naar Trinidad te stappen heb ik nog even twee nachtjes in backpackers haven Santa Fee geslapen. Er waren wel geteld 5 backpackers inclusieve mij- en ik weet niet of dat aan het seizoen of aan het land ligt?
Samen met een stelletje hebben we een bootje met visser gehuurd om ons naar wat snorkel plekjes te brengen. We hadden direct een leuke band met de visser die het leuk vond om ons met wat extratjes te verassen. Na een minuutje of 7 varen stopten we en kreeg ik een handschoen om onze snack naar boven te halen. Deze snack bestond uit verse oesters die hier op het koraal groeiden. Ik kon het haast niet geloven. 3 m duiken en waar je maar keek hingen oesters in het koraal. Binnen de kortste keren hadden we een stuk of 50 oesters in de boot liggen. De limoenen werden opengeseden, de oesters geopend en hup slikken maar...oeigh wat een raar gevoel! De volgende extratjes waren enorm grote leguanen die op ons afkwamen om bananen te kunnen eten en een strand waar we mangos hebben geplukt...wat een leven wat een leven.

ik blijf nog even genieten,
arnout